Σαν τελευταίο ωμέγα στης λίμνης το βυθό, 

κιτρινοπράσινο ή ωχρό στεφάνι ανεμίζεις την άγνοια σου, 

σαν απο αχόρταγα μικρά ψάρια να τη γλίτωσες...

Μου πλέκουν δάφνες και ροδόδεντρα η ανατολή και η ξαστεριά

να σε χορέψω αχόρταγο ροζαλί μου πεταλούδι, γυμνό,

στης αθωότητας τη λάγνα έκσταση

εικαστική μορφή στα μάτια μου.

Σαν απο καιρό...

Ήμουν θεά πριν τα ποτάμια, θυμάμαι

τζιάτζιου μαρία