Άρτεμης αγαπημένη

Διασχίζω κάθετα τον ουρανό
σ' ατέλειωτη προσγείωση
τυλιγμένη στα ιπτάμενα, χλωμά
πέπλα της ημισελήνου.
Κάθε νύχτα
Κάθε συλλαβή.
Για όσο το αντέχω, ακροβατώ ηθελημένα
στο μοναχικό της διάδημα
που αν τσακιστώ,
μόνο στα μάτια του Ωρίωνα θέλω λυγμό.
Να σκύψει φως πάνω μου η σκιά του
αναλαμπή, μοναχική κι αυτούσια,
δικός του πόνος - Άρτεμης αγαπημένη
ωραία μελλοθάνατη στα χέρια του έρωτα...

                                                                                τζιάτζιου μαρία