Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Που λες, το λοιπόν,
είναι που δεν υπάρχει χρόνος.
Ακρίβυνε πιο πολύ κι απ' την κούτα τα τσιγάρα.
Τον τρέχει απέναντι
αυτό το πράσινο φανάρι
που σκάει σαν πυροτέχνημα
και τα λάστιχα που στριγκλίζουν στην άσφαλτο
κυνηγώντας αυτόν ή τον αέρα καμιά φορά.
-Είναι κι αυτό κάτι που με μπερδεύει, δεν ξέρω-
Για να συνεχίσω..
Οι κόρνες τον σπρώχνουν μανιασμένα.
Απο κανένας περαστικός, τον διεκδικεί
με κείνο το κοφτό μοναχικό περπάτημα
λες και θέλει να στο πει ότι είναι "μόνος"
κι ο τρόπος, ο "μόνος" τρόπος που έχει
είναι να σου δείξει πώς παίρνει το χρόνο του σπίτι
να κλειστεί στα γρήγορα πίσω απ' τα παντζούρια.
Εκεί, ίσως εκεί, λέω εγώ
ίσως και να μη  τον φτάνει ο χρόνος.
Τι λες;
Λες να μας βρίσκει παντού ο χρόνος;
Είναι όμως που δεν υπάρχει.
Ούτε για να σε δω.
Ούτε για να προλάβω να σκεφτώ
ότι κι εσένα κάπου σε γεράζει
κάπου ανάμεσα στη δουλειά και στον ύπνο
ή όταν τον τρώμε ξεχωριστά στο τραπέζι.
Κι έχουμε τελικά φάει τόσο χρόνο
Τόσο απο 'κείνον που δεν καταγράψαμε πουθενά
Στα ψώνια, στο μαγείρεμα, στις δουλειές του σπιτιού
στις μισές ταινίες που αφήνουμε γι' αύριο,
κι όλο μου δίνει όμως την αίσθηση ότι
κλώθει γύρω απ' τη φούστα μου. Ο χρόνος...
Τελικά, τι είχα να σου πω σοβαρό για το χρόνο;
-Είναι που καμιά φορά ξεχνάω-
Βασικά, καληνύχτα ήθελα να σου πω...

                                                                       τζιάτζιου μαρία