Όταν μαθαίνει η καρδιά να μη σε έχει, ήλιε μου,
σε βαφτίζω νύχτα
κι αναριγώ στις δροσιές σου και στην αγέννητη ανάμνησή σου
έρμαιο
Και υπό την επήρεια του έρωτα
και ζαλισμένη απ' τους θορύβους του
ρουφώ και το ίζημα ακόμα της αναμονής
ως που να τελειώσεις απο μέσα μου

να σε φτιάξω ξανά όπως θέλω
ξανά απ' την αρχή...

                                                         τζιάτζιου μαρία