Πόσα ποτάμια δεν αδικήσαμε
στην άρνησή τους να κάνουν πίσω
ματαιώνοντας όσα τικ τακ σπάσανε τις σιωπές μας
ανήμερα ενός πένθους...
Μισήσαμε τάχα
τα ποτάμια ή το χρόνο
για τις λάθος αποσκευές που κουβαλήσαμε
 απ' το σταθμό στο τραίνο;

Ακόμα κι αν ξημερώσω να ρωτώ
δω και κει,απλά
θα δώσω χρόνο στο ποτάμι να φύγει.
Όπως φεύγουν τα πλοία
και δεν έχεις τη δύναμη του Γολιάθ
να τα σταματήσεις
να τα τραβήξεις πίσω γιατί,
όχι που είπα για δύναμη,
είναι που,
διαπερνιέσαι απ' τη μετριότητα της θέλησης
και την ανημποριά, να το κάνεις με ψυχή
Κι αυτό ούτε απο ανημποριά, μάλλον.
Ίσως απο κείνο το καταραμένο μυστικό
που δε σου αποκαλύπτει ο εαυτός σου
όταν απορείς "γιατί αφήσαμε το χρόνο να μας τρέξει και
γιατί χάσαμε κι άλλο πλοίο"

Μα έτσι είναι με τα ποτάμια, μοναχά φεύγουν
δίχως να μπορείς να τα ακολουθήσεις πάντα
Έτσι είναι και με τα πλοία
Δε μπορείς ούτε να τα σταματήσεις
ούτε και να φύγεις μαζί τους
Όχι με όλα...

                                                τζιάτζιου μαρία