Νομίζω πως είναι ώρα.
Τώρα που η έκσταση έγινε θυμός,
το λάγνο κοιμήθηκε
κι εσύ μετοίκισες στην άρνηση μόνιμα,
τώρα που κι o άγγελός μου στάθηκε
να φροντίσει τις πληγές του
κουρασμένος στα πόδια μου
με τα φτερά μουδιασμένα,
θα σωπάσω.

Κι όταν αντηχήσει η σιωπή μου στα πέρατα,
όλα βάψουν από παρελθόν
και δεν θα μυρίζεις πάνω μου άλλο από σκιά,
θα 'μαι ευτυχής που
δε θα μπορείς να μου απαγορεύσεις
να σ' αγαπώ περισσότερο.

                                                          τζιάτζιου μαρία